23 mei 2021

Voor ik mijn verhaal van die dag kon vertellen, moest ik eerst zien of mijn verhaal wel correct was. 

Het verhaal was veel intenser dan hoe ik het mij kon herinneren.

Ik ga de verhaal samenvoegen en hier en daar een klein detail eruit laten zoals namen van mijn kinderen maar de details die jullie moeten weten errond kunnen jullie hier lezen.

Zondag rond de middag was ik mezelf aan het schminken opvallend voor de mensen rondom was dat ik rechts aan het wegzakken was na enkele minuten speeksel dat uit de rechter mondhoek begon te vloeien. Ik ben proberen rechtstaan, maar ik zakte weg aan de rechterkant.

Ik was dus terug gaan zitten en mijn dochter vroeg om haar haar te borstelen. Mijn oudste was de borstel gaan halen en toen ze terug beneden kwam lag ik met mijn hoofd op tafel. Mijn toenmalige partner heeft mij proberen wakker maken maar dat lukte niet. Hij heeft mij op de zetel gelegd met een doek over het gezicht tegen het licht. hij liet een ambulance komen. De dokter heeft mijn bloeddruk genomen en met een lichtje in de ogen geschenen met als conclusie van de spoedarts : appelflauwte. Toen kwamen de kinderen terug naar beneden en kost ik nog steeds niet goed praten en wandelen. Ik heb toen geprobeerd een appelflap te eten, maar dat lukte niet. Ik probeerde steeds recht te staan, maar ik viel elke keer om. Ik viel bijna de hele tijd in slaap, maar dat mocht niet, dus is mijn toenmalige partner met mij naar het ziekenhuis gegaan. De tijd tussen dat de spoedarts bij ons thuis was en naar het ziekenhuis werd gereden is in 2uur. 2uur aan wartaal praten helemaal niet meer kunnen praten en niet meer deftig kunnen bewegen. Aangekomen op de spoed krijgen wij de zelfde arts voor onze neus. Hij gaf toe dat hij fout was.

Het ging om een herseninfarct en we waren nog maar net op tijd. Het had fataal kunnen aflopen als ik enkele minuten later in het ziekenhuis was geweest. Ik heb toen een week in het ziekenhuis doorgebracht waar ik zelf niet veel herinneringen meer aan heb. Mij is meermaals moeten uitgelegd worden wat hierboven vermeld is geweest. Eenmaal thuis had ik nog steeds moeilijkheden met wandelen omdat het rechterbeen maar niet mee wilde. Ik was vaak in het niets aan ‘t staren. Ik had moeite met praten, woorden niet deftig kunnen uitspreken en niet op de juiste benaming kunnen komen. Heel vaak dingen uit mijn rechterhand laten vallen. Ik kreeg daar maar geen deftige grip op. Er was mij ook geen revalidatie voorgeschreven ook al was heel duidelijk dat ik niet volledig OK was . Dus heeft weken geduurd om mijn griep steviger te krijgen en met meermaals te gaan proberen wandelen ook beter te leren wandelen. Wat nu blijk dat ik eigenlijk niet wandel met mijn been maar dat ik mijn been sleep en gooi. Mijn rechterbeen blokkeert nog steeds of heel vaak zak ik door dit been door.

Wat ik nadien vooral nog weet is dat ik vaak geen gevoel had op dat been dus als ze mij daar aanraakte dat ik het niet voelde of dat het hevige pijn deed. Wat ik de dag van vandaag nog steeds heb. Ik ondervindt al vier jaar dat dokters mij niet serieus nemen met mijn klachten en dat ze vaak denken wat doe je hier. Ik weet nog mijn eerste bad dat ik nam dat ik de stickers van het ziekenhuis in volledige paniek wou afschuren precies of ik wou wat ik net heb doorstaan, weg te schuren. De eerste keer thuis terugkomen kreeg ik een paniekaanval als ik nog maar de plek zag waar ik mijn hoofd op tafel legde. Als ik alleen was, was het de enige paniek aanval naar de andere. Het enige wat daarin hielp, was vaak bellen en het gevoel creëren dat ik niet alleen was. Alleen zijn kon ik niet dat leidde tot paniek aanvallen een hevige pijn in de borst. Het mentale was vooral heel zwaar want mijn jongste dochter heb plots schrik van mij. Mijn zoontje wou niet meer op mijn schoot komen zitten en mijn mijn oudste dochter die handelde alsof ik niets meer kost. Wat ook vaak het geval was maar dat wou ik niet toegeven. De oorzaak van de eerste herseninfarct is eigenlijk nooit echt gevonden geweest. Ze hadden een vermogen van de hormonen van de pil met als gevolg dat ik geen hormon meer mag krijgen dat ik dus gesteriliseerd ben. Een jaar en half later had ik door dat ik precies vastzat op een bepaald punt in mijn herstel en dat ik daar elke keer terug naar werk getrokken. Mijn voet werd echt een blok aan mijn been met heel veel pijn en dan heb ik mijn huisarts gebeld omdat mijn neuroloog mij toch maar niet Geloofde. Zij heeft naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebeld gehad en een afspraak geregeld bij een andere neuroloog. Ik werd meteen terug opgenomen. En als donder bij Klaarlichte dag bleek dat ik Kleine herseninfarcten deed. Het bleek toen van mijn hart te komen wat waarschijnlijk de eerste keer ook het geval was. Mij is toen wel revalidatie voorgeschreven. Maar het bleek dat mijn lichaam de revalidatie niet aankon. Daar sta je dan met een kapot lichaam en een lichaam dat te vermoeid is om te revalideren. Wat er toen en soms nog door mijn hoofd ging, wil je niet weten. Nu zijn we twee jaar en half verder en luistert Eindelijk een neuroloog naar het probleem rond mijn been hij heeft mij doorgestuurd gehad naar orthopedie en zij vertelde mij dat ik een volledige brace nodig had. Het verhaal daar vind je in een van de vorige blogs. Bij deze ga ik dus ook afsluiten, want ik denk dat je al genoeg te lezen hebt.

Als blijkt dat er foutjes in mijn tekst staat Neem me dat dan alsjeblieft niet kwalijk, ook dat is jammer genoeg een gevolg.