Een moeilijke dag..

 Vandaag is het 28 februari..

En damn.. ik heb “ne hoop afgeblijt” zoals we het hier in antwerpen zeggen.

Alles wat ik de laatste tijd aan het verdringen was, kwam vandaag los..

Het besef van wat me te wachten staat, tot het besef dat er een medische fout is gebeurd en ik echt kwaad ben op die desbetreffende dokter.

Ik zou zijn naam zo hard door het slijk kunnen halen, maar zo ben ik niet..

Ik was vanmorgen opweg terug van de kindjes naar school te brengen, bijtend tegen de pijn, toen kwam er een fietser mijn kant op.. Geen millimeter ging deze opzij gewoon rechtdoor, mijn reactievermogen is veel trager als dat van iemand anders, dus ik spring net optijd opzij, waardoor de pijn van men rug zich gewoon verspreidt..

Nu denkende, wat had je gedaan als ik onder je wiel lag? Ook gewoon doorgereden zoals nu… vloeken en doen natuurlijk, want hoe egoïstisch kan je zijn als je niet gewoon opzij gaat.. En nee, ik liep niet ergens waar ik niet moest zijn.

Achja, het was nu zo, maar wat het wandelen nog moeilijker en pinnlijker maakte.

Nu waardoor ik het plots zo moeilijk kreeg? Ik was een video aan het opnemen en daarin kwamen mijn kinderen ter spraken die het verschil zien tussen nu en dan. Mijn kinderen zeggen me vaak mama toen kon je dat wel niet meer en toen begon de tranen. En het nadenken en het doemdenken en het zoeken naar oplossingen. Veel oplossingen heb ik niet buiten het RIZIV aanschrijven dat er vier jaar geleden een medische fout is gebeurd. Of daar wat aan gedaan wordt, dat is een ander paar mouwen. Maar dan heb ik nog een optie dat is naar de gazet gaan. Ik weet niet meer wat doen ik weet niet meer wanneer ik iets Juist doe. Subiet om 4:00 uur is het weer tijd om een masker op te zetten omdat ik niet wil dat iemand dit ziet. En voornamelijk mijn kinderen niet. Mijn oudste dochter heeft het al vaak moeilijk genoeg wetende dat mama zo sukkelt met haar gezondheid. Wil ik niet nog erger maken. De enige uitlaatklep die ik momenteel heb door mezelf omdat ik Niet andere ermee lastig wil vallen is dit alles opschrijven herlezen verbeteren omdat ik nog vaak fouten schrijf en posten. Wetende dat waarschijnlijk niemand dit zal lezen of mensen zoiets hebben van en wat zijn wij hiermee. Ergens hoop ik dat er toch iemand is dat dit leest zich erin Herkent en hier krijgt Kracht uithaalt.

Waarom is het hier in België zo moeilijk? En vooral als je wat nodig hebt wat uw medisch kan helpen. Ik weet dat ik daar in niet alleen ben en dat er veel Meer mensen medische dingen niet kunnen betalen, maar Dat klinkt in mijn hoofd niet logisch. de superlange wachtlijsten om te weten wat er met je kind scheelt de patiëntenstop bij tandartsen omdat ze te veel patiënten hebben waardoor dat anderen dan niet geholpen kunnen worden. De zin dit is niet ernstig genoeg bij een psycholoog en dokters die je gewoon in je gezicht uitlachen dat is België. De toren hoge kosten bij een begrafenis waardoor mensen zich in schuld moeten zetten. De vele daklozen omdat via interim merken niet meer voldoende is voor een huisbaas. En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik denk dat jullie zelf wel weten welke problemen er zich hiervoor doen. Of deze problemen zelf doorstaan, dan hoop ik dat jullie de juiste hulp vinden en snel jullie problemen opgelost krijgen.

En nu mijn zoon die struggelt op school omdat hij slimmer is dan anderen en daardoor een klas heeft moeten overslaan. Wij vragen al enkele maanden als niet een jaar om Killian te testen op hoogbegaafdheid, Om Killian te testen op ADHD en eventueel de verdere ziektes die je hebt. Alhoewel dit in mijn ogen geen ziektes zijn en vaak ook geen beperkingen maar juist bij sommige kinderen een sterkte. Om kinderen de juiste hulp te kunnen bieden, is het soms handig om te weten of er onderliggend wat gaande is. Net zoals bij Sera. Wij merken al een aantal jaar dat er bij Sera iets gaande is. We kunnen er geen namen opplakken we kunnen niet beschrijven. Maar we merken wel dat er iets is. En vaak wordt er dan niet naar geluisterd.

En dat zijn wat dingen die op een moeilijke dag door mijn hoofd spoken. Als ik mezelf nog niet kan helpen, hoe kan ik dan mijn kinderen helpen?